Dat ik je niet zal missen
© Ron Lach
Deze tekst bevat gevoelige inhoud rondom eetproblematiek.
In deze persoonlijke brief neemt Jude Kimpton afscheid van een langdurige innerlijke strijd. Wat ooit troost bracht, werd uiteindelijk een bron van pijn. Nu kiest Jude voor een nieuw leven vol liefde en positiviteit, en laat het verleden achter zich.
Es,
In de tien jaar dat ik jou ken, hebben we lief en leed gedeeld. Nou ja, vooral leed. Maar dat weet jij zelf ook wel. Als een wolf in schaapskleren kwam jij in mijn hoofd. Het was een aantal maanden na het overlijden van oma. Daar was je, mijn houvast, een tijdelijke ontsnapping aan het verdriet dat ik voelde. Het was fijn om even alleen maar op jou te focussen, om alle gevoelens te dempen. Dat wilde ik toch? Dus dat deed ik. Ik moest iets doen om mezelf staande te houden, dus hing ik aan jouw lippen.
Je was fluïde; ik kende je als Rex, ik kende je als Beau. Soms was je beide, soms was je niets. Soms verbleef je in de diepten van mijn onderbewustzijn, soms stond je op de voorgrond. Soms schreeuwde je, soms fluisterde je, maar je was er altijd. Als ik terugdenk, besef ik dat wat jij me gaf slechts schijnveiligheid was; het was nep. Je had niet het beste met mij voor, dat was een leugen. De leugen die het makkelijkst te geloven is, is de leugen die men graag wil geloven. Wat wilde ik dat graag.
Maar toen liep het mis. Daar maakte je misbruik van. Vaak heb ik geprobeerd jou te negeren, maar nog vaker liet ik jou je gang gaan. Ergens wist ik heel goed dat jij niet het beste met mij voor had, maar toch bleef ik me aan jou vastklampen. Het kan zijn dat ik het fijn vond, misschien was de auto-destructieve drift te groot. Mogelijk had ik mezelf overtuigd dat ik het verdiende. Wat het ook was, ik wil het niet meer. Daarom schrijf ik je dit.
Laat me geen denkfout maken: de belangrijkste les die ik heb geleerd, is dat jij niet jij bent. Jij bent mij. Ik ben jou. We waren verstrengeld en jouw handelingen werden eveneens de mijne. Terwijl ik woede en verdriet ervaar, weet ik dat ik niet alles op jou kan afschuiven. Ik draag zelf schuld. Daarom schrijf ik jou deze brief om je te laten weten dat ik jou vergeef. Ik vergeef jou, maar dat betekent ook dat ik mezelf vergeef voor het handelen naar jouw wensen. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn daden in de tijden waarin jij de overhand nam.
Dit is dus waar onze wegen scheiden. Ik ben namelijk klaar met jou, met mezelf, met ons. Ik ben klaar met het isolement waarin wij alleen moesten lijden en met de leugens die we hebben verteld aan de mensen van wie wij houden. Na alles wat er is gebeurd, mogen we van geluk spreken als ze ons nog vertrouwen. Ergens ben ik klaar met het verdriet. Er zijn genoeg tranen gevallen over voedingswaarden en calorieën. Niet langer wil ik mezelf pijnigen, niet meer wil ik mezelf voorbij gaan om jou tevreden te houden.
Het is klaar. Klaar met jou en mij. Wij zijn niet meer wij. Ik ben hier en nu, terwijl jij tot het verleden behoort.
Vanaf nu kies ik voor mezelf. Daarvoor moet ik pertinent afscheid nemen van jou.
Je zult me moeten vergeven voor het feit dat ik je niet zal missen, en al doe je dat niet, dan laat het mij koud. Vanaf nu omring ik mezelf met de liefde en positiviteit die ik verdien, en jou gooi ik in de vergetelheid.
Tot nooit meer ziens,
Jude
Bij hulp of vragen kun je contact opnemen met de hulplijn voor eetstoornissen op De Luisterlijn (NL), Proud2bme (NL) of ANBN (BE).
Jude Kimpton (hij/hem) is een 25-jarige trans man. Hij houdt zich graag bezig met onderwerpen zoals queerness, gender en mentale gezondheid, en probeert hierin taboes te doorbreken. Samen met zijn golden retriever, Gijs, woont hij in Noord-Brabant.