De lofzang van het matriarchaat

Anouk von Seida onderzoekt in haar poëzie de kracht van feminiene waarden in een patriarchale wereld. Ze pleit voor een matriarchaal systeem gebaseerd op samenwerking, inclusiviteit en gelijkwaardigheid, met vrouwelijke kracht en zorgzaamheid als basis voor een vreedzame samenleving.

Mamatriarch
Ik neem je hand mee en ik hoop dat de rest van je lichaam volgt
Dat je ziet waar ik heb gelopen en je voeten in mijn afdrukken stopt
We kunnen samen golven, vliegen als je wilt
of ik blijf met je lopen, ik blijf met je stil

Maar als je dan mijn hand pakt, weet dat ik niet de eerste was
Niet de eerste die hem aanbood, niet de eerste in het gras
De eerste was mijn moeder, alles komt van haar
Dus als we in de afdrukken stappen,
zij zette ze daar
Zij is degene die wandelde tot ze een ons woog
Die met mij ging golven, die met mij vloog
Mijn moeder, mijn mama,
de vrouw die alles kan
Mijn moeder, mijn mama,
de vrouw met een plan
Dus ik zorg voor je, ik pak je hand
Ik vlieg en golf voor je door het hele land

Maar weet dat ik dat kan door de vrouw die leven in zich heeft
Die fladdert door de dagen terwijl haar rugzak een ton weegt
Alles heb ik geleerd van de stappen
die voor mij zijn gezet
Alles in de lange autoritten,
de zondagochtenden in haar bed
Alles van mijn moeder, mijn mama,
de vrouw met een plan
Alles voor mijn moeder, mijn mama,
de vrouw die alles kan

De bodem van mijn buik
Is de collectieve woede die zich zo diep in mij nestelt een onderdeel of een gevolg van het patriarchaat?
Is de generationele pijn die ik ervaar in elke cel van mijn lichaam een oproep tot een schreeuw of nevengeschaad?
Mijn matriarchale zachtheid luistert misschien beter maar mijn toon past mij voor geen meter
Zij passen hun oren maar aan 

Wiegelied voor het patriarchaat
Jouw gehoor is afgestemd op de lage,
harde klanken van bevelen en macht
Ik begrijp het dat mijn fluweel je niet meteen aanspreekt
Dat ligt niet aan jou, maar probeer te luisteren
Vind jezelf gewaarborgd in mijn zachte gezang
Ik wieg je in hoogtes, en grond je waar ik kan
Hoor dat mijn stem niet gaat over
piramides van strijd
maar gevormd wordt door zorgzame schoonheid
Wie weet hoe mooi
we samen kunnen klinken dan

---

Met haar voorliefde voor te veel is Anouk von Seida (zij/haar) een poëet en schrijver die de nadruk legt op alles; van liefde zo groot als dinosaurussen tot de kleine wonderen van een sokkenla. Momenteel is ze bezig met een bundel, een fantasieroman, een persoonlijke essay over biseksuele onzichtbaarheid en het ontdekken van de wereld zolang haar niet-bestaande schrijversloon dat toe laat. Op haar laatste reis is ze bekeerd tot vogelspotter, een cult waar ze het liefst iedereen in meeneemt.